Op 11 maart is bij een bewoner van Mater Misericordiae het coronavirus vastgesteld. Om verdere verspreiding van het virus te voorkomen zijn passende maatregelen genomen. Ook geldt voor Mater Misericordiae dat er vanaf heden en tot nader order geen bezoek ontvangen wordt.
Voor het voorstel van zr. Tarcies Lippus aan het Overlegorgaan, om namens alle zusters een blijk van medeleven en steun aan de paus te sturen, kreeg zij direct alle handen op elkaar. Het Provinciaal bestuur heeft vorige maand onderstaande brief – in het Italiaans vertaald – aan paus Franciscus gestuurd:
Dierbare Heilige Vader,
Onze groep Nederlandse Zusters van Liefde van Onze Lieve Vrouw Moeder van Barmhartigheid bestaat dit jaar 188 jaar. Ons aantal is afgenomen tot 140 en we zijn intussen allemaal op hoge leeftijd. Onze wereld heeft alle barmhartigheid nodig die er is, en wij hebben ons daar ons leven lang voor ingezet. Nog altijd doen we wat we kunnen, bijvoorbeeld door vluchtelingen welkom te heten, Moeder Aarde te beschermen en elkaar nabij te zijn.
Vanuit Tilburg, Nederland, volgen we u zo goed als mogelijk. In de krant en op het journaal wordt verslag gedaan van uw grote betrokkenheid en inzet. We leven mee met wat u te doen krijgt en we staan met verbazing en ontzag stil bij alles waar u mee te maken krijgt. We vermoeden dat uw taak niet eenvoudig is.
We schrijven u om u te laten weten dat we u vanuit de verte van harte steunen. U bent ons nabij in gedachten en in gebed. In onze vieringen wordt uw naam vaak genoemd en bidden we voor u, dat u steun krijgt en moed vindt om door te gaan. Naar elkaar toe spreken we onze grote bewondering en waardering voor u uit.
Wij eren u! En we willen u heel graag laten weten dat we dat doen. We zijn blij met uw kijk op onze wereld, met uw levenshouding, met uw inbreng en met uw hoopvolle inzet. Telkens opnieuw maakt u de wereld duidelijk wat barmhartigheid is, u brengt haar telkens weer tot leven. We hopen dat u nog lang zo door mag gaan, want u bent een man naar ons hart.
Namens alle zusters van de Nederlandse provincie,
Zr. Marie-Thérèse Brinkmann SCMM, provinciale overste
Op dinsdag 11 februari brachten de ‘zusters uit Arnhem’ een bezoek aan de Oude Dijk. Zr. Theresia Eliesen en zr. Hennie Ruimers wilden graag met eigen ogen de nieuwbouw zien Na een hartelijke ontvangst volgde een warme ontmoeting met zusters die heel lang in Arnhem hebben gewoond en in de laatste jaren naar Tilburg zijn verhuisd. Gezamenlijk werd genoten van een diner in de huiskamer van het Provincialaat. Daarna vond een verrassende rondleiding plaats en na een kopje thee ging iedereen weer huiswaarts.
De Arnhemse delegatie kwam samen met begeleiders Gerrie van Hoven en Monica Frequin. Een chauffeur bracht het gezelschap veilig met het busje van de ‘Vrienden van Insula Dei’ heen en weer.
Zuster Celine, een van de leden van het Provinciaal Bestuur, beschrijft wat loslaten voor haar betekent en wat het brengt.
Ieder leven staat in het teken van loslaten. Dat begint al direct na de geboorte en gaat door totdat we het leven zelf loslaten, of het leven ons. In de tussentijd is loslaten ook steeds aan de orde. Dat het zo’n levensthema is, betekent niet dat het eenvoudig is. Integendeel: loslaten is moeilijk – of liever gezegd – het kost ons moeite. Dat is zo op persoonlijk vlak als het bijvoorbeeld gaat om het verlies van leeftijdsgenoten en verlies van gezondheid. Ook gaat het op voor ons religieuze leven. Als zusters hebben we heel wat moeten loslaten. We hadden misschien andere verwachtingen over gemeenschap, over bidden, over ons samenzijn als Zusters van Liefde. Wellicht hadden we gedachten over God en geloof die we hebben moeten herzien, waarin we iets hebben moeten loslaten.
Loslaten maakt vrij
We associëren loslaten vaak met die eerste emotie van ‘niet fijn of zelfs pijn’. Ook het ‘moeten’ in het loslaten kan pijnlijk zijn. We lijden aan de gedachte dat het leven ons dwingt om los te laten. Dat het zich als het ware buiten onszelf afspeelt. Toch kan loslaten ook veel moois brengen. Denk daarbij aan vrijheid, zelfstandigheid en regie over ons eigen leven. En aan de waarde en betekenis van overgave. In de overgave komt een nieuwe weg open te liggen, van liefde, ontspanning en verbondenheid. Loslaten kan dan bevrijdend werken: je laat de spanning in je lichaam en geest los. Je maakt je vrij.
Vrijheid en moed
In de loop der jaren heb ik van medezusters uitspraken gehoord die me op het spoor zetten van loslaten en overgave. Meer dan eens heeft dat grote indruk op me gemaakt. Ik noem er een paar: ‘Het is goed zo’, ‘Ik accepteer het’, ‘Het is zoals het is en ik kan er vrede mee hebben’, ‘Ik stop de weerstand in mijn hoofd en accepteer de werkelijkheid’, ‘Ik erken dat ik hier geen invloed meer op heb’.
Ieder van ons komt op een punt in haar leven waarop we iets of iemand los moeten laten. Omdat het leven zelf dit vraagt of omdat we anders niet verder kunnen gaan. Loslaten is voor mij een leerschool geworden om niet te blijven hangen in het verleden en om positief de toekomst tegemoet te kunnen zien. Loslaten is voor mij meebewegen met wat het leven van je vraagt en daarop durven te vertrouwen. Vanuit deze gedachten wens ik u de vrijheid en de moed toe om los te laten.
Op 6 januari kwamen verschillende ‘koningen en wijzen’ naar de Oude Dijk met een kostbaar geschenk; een muzikaal optreden voor de Zusters van Liefde. Een traditie die al decennia teruggaat: de delegatie koningen van zangkoor de Trouwlaan komt al voor de 51ste keer! En vrouwen-kamerkoor Cantilare brengt ook al jaren een muzikale ode aan de zusters. De zusters genoten van de prachtige zang en van de mooie presentatie van de koren. Bij theaterkoor Muzemento – dat als derde koor optrad – zongen de zusters uit volle borst mee. Het was genieten. Dank allen voor dit kostbare geschenk!
In deze eerste maand van het nieuwe jaar, schrijft zuster Mariëtte Kinker – een van de Provinciaal Bestuursleden – het blog. Met de hoopvolle woorden “dat we voor elkaar een zegen zijn” en een inspirerende tekst over hoe waardevol vriendschap is.
2020 – een gloednieuw jaar voor ons allen. Ieder mens beleeft die overgang van het oude naar het nieuwe jaar op haar eigen manier, afhankelijk van wat het afgelopen jaar je heeft gebracht. Woorden als vreugde, verdriet, dankbaarheid, angst, verbondenheid, onzekerheid en medeleven zijn vast wel woorden, die we allemaal herkennen. Voor ons allen was 2019 een jaar met veel onzekerheid en onrust door de vele verhuizingen en de overlast van de bouwwerkzaamheden. Maar het was ook een bijzonder jaar, waarin na een lange voorbereiding de nieuwe gebouwen in gebruik zijn genomen en zijn gezegend door Pastor Theo Te Wierick. Mede namens Zr. Marie-Thérèse en Zr. Celine wens ik u allen een gezegend, liefdevol en kleurrijk 2020 toe. Tijdens de Nieuwjaarsbijeenkomst in de tuinkamer op 6 januari sprak ik ook deze wens uit met deze toevoeging: “Mogen we dit nieuwe jaar voor elkaar een zegen zijn, bij alles wat we te doen hebben en alles wat we gaan meemaken.” Natuurlijk gaan we weer van alles beleven in ons persoonlijk leven en in onze gemeenschap. De komende weken zullen we er getuigen van zijn dat onze vertrouwde entree met receptie en de hele centrumbouw worden afgebroken. We zullen het horen en we zullen het zien met een gevoel van weemoed, pijn en misschien wel een traan. Ons zo vertrouwde gebouw is verdwenen. Dat gaan we samen meemaken in het begin van dit nieuwe jaar. Ook dan kunnen we voor elkaar een zegen zijn. En dit jaar is ook ons Provinciaal Kapitteljaar, een Congregationeel gebeuren, dat we samen gaan voorbereiden. Laten we er samen een hoopvol, waardevol en sprankelend jaar van maken.
zuster Mariëtte Kinker
Een tekst ter illustratie:
Hoe waardevol de vrienden, vriendinnen en medezusters, die je trouw blijven.
Hoe waardevol de mensen met wie je stil kunt zijn.
Hoe waardevol de naasten, de medewerkers op wie je kan bouwen.
Ze bewaren je, ze houden je overeind ze houden je gaande.
Hoe waardevol de steun uit soms onverwachte hoek.
Als zoveel wankelt, als zoveel onzeker is, als zoveel je vermoeit.
Hoe waardevol de mensen die doen wat ze zeggen.
Ze behoeden je als je de weg gaat die gegaan moet worden.
Vandaag – Driekoningen – begon de dag aan de Oude Dijk met hartelijke nieuwjaarswensen voor en door de zusters. “Zalig”, “gelukkig”, “gezond” en “alle goeds”; in tal van welgemeende varianten werd 2020 gezamenlijk ingeluid. Na een hartelijk welkom namens het Provinciaal Bestuur door zuster Mariëtte Kinker, nam pastor Anita van Steyn alle zusters, aanwezige medewerkers en vrijwilligers mee in een bezinning op het nieuwe jaar. Aan de hand van de afbeelding die u hier ziet. Het lijken de drie koningen, maar…als we goed kijken dan zien we….ja, wat zien we eigenlijk? Zijn het koningen, wijzen of ‘gewone’ mensen? Zijn het mannen of misschien vrouwen? En wat voor geschenken dragen ze met zich mee? Niet de drie die we kennen – wierook, mirre en goud, maar: een hart, een bloem en een vredesduif. Ze zijn samen op weg. Net als wij. Ook wij dragen geschenken bij ons. Is het je hart, dat zich openstelt voor anderen? Is het een bloem, die kleurrijk troost biedt aan een ander? Of draag je de vredesduif met je mee en draag je verzoening uit? Dat 2020 een mooi jaar mag zijn, met aandacht voor elkaar en voor de ander. In welke ‘geschenkverpakking’ dan ook!
Het decembernummer van Zusters is uit! Dat betekent dat u kunt lezen hoe zr. Baltazarina terugkijkt op haar 100-jarige leven, hoe het Annelies Rosier bevalt na een half jaar een van de pastores van de Zusters van Liefde in Tilburg te zijn en hoe het meterslange wandobject in de nieuwbouw tot stand is gekomen.
Ook uit Raalte bericht; een verslag van de verhuizing van de zusters naar woonzorgcentrum Stevenskamp waar zij gedurende de renovatie van Angeli Custodes in Raalte verblijven.
Dat de Zusters van Liefde in de hoofden en harten gesloten zijn van de inwoners van Weert, blijkt uit het eerbetoon dat zij kregen in de tentoonstelling en het jubileumboek over 150 jaar Sint Jans Gasthuis. Zr. Marinette – die er decennialang hoofd van de OK was – mocht als eerste het jubileumboek in ontvangst nemen.
Het oude gebouw Mater Misericordiae verdwijnt dan wel, de naam blijft behouden. De groene letters zijn onder grote belangstelling van het pand gehaald en behoed voor de sloop. Waar ze zijn gebleven? Dat leest u in het decembernummer!
Pastor Theo te Wierik verzorgt in dit nummer de rubriek Ons Charisma. En we zwaaien het jaar uit met een lied van Bram Vermeulen: De Steen.
Fijne feestdagen aan allen en een mooi 2020!
Het ED magazine van dit weekend – 21 & 22 december – gaat helemaal over reddende engelen. Ze zijn óveral, zo blijkt uit de vele mooie verhalen en anekdotes. Een van de verhalen betreft een Zuster van Liefde, die in november 1956 in het Sint-Annaziekenhuis in Oss de geboorte van een baby begeleidde; een jongen. Maar het ademen lukte niet. De Zuster van Liefde gaf niet op en is daardoor voor die baby van toen – nu de 63 jarige Martien van Heumen – zijn reddende engel! Dankjewel Zuster en dankjewel Martien!
In 2006 overleed schrijver Gerard Reve. Hij woonde aan de Nieuwe Markt in Weert. Rotaryclub-Weert – die dat jaar 40 jaar bestond – heeft hem met een gedenksteen geëerd, naar een idee van rotarian Bart Maes van communicatiebureau Art-is. Een gedenksteen met een gedicht over andere inwoners van Weert: de Zusters van Liefde, die nauw verbonden waren aan het ziekenhuis aldaar.
De Nieuwe Markt is heringericht en werd op vrijdag 13 december weer in gebruik genomen. Met meer bomen dan voorheen. En ook de gedenksteen -op de foto nog vol inveegzand- is terug, inclusief gedicht:
ROEPING (voor de Zusters van Liefde, te Weert)
Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij
vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert,
ziet ’s avonds reeds zijn smoel op de tee vee.
Toch goed dat er een God is.
(1973)
Gerard Reve
uit ‘Verzamelde Gedichten’
Uitgeverij L.J. Veen Amsterdam / Antwerpen
 |
KvK 74867881 |