Archief voor categorie: Nieuws

Zr. Marie-Thérèse schrijft over hoop en verwondering in een kwetsbare periode. Ieder van ons weet dat ziek zijn niet eenvoudig is. Ook voor mij niet, toen ik eind december getroffen werd door   ziekte. Toch is het me gelukt om ook een positief resultaat in deze moeilijke periode te vinden. Ik heb namelijk   tijd gevonden om in alle rust terug te kijken en vooruit te blikken. Soms aan de hand van post en papieren die op een grote stapel terecht waren gekomen.

Een van de brieven op die stapel was van monseigneur De Korte, verstuurd bij gelegenheid van kerstmis. Hij schrijft daarin over de eerste foto van het zwarte gat die sterrenkundige Heino Falcke maakte. Een andere brief op mijn stapel bevatte een uitnodiging voor de Titus Brandsmalezing op 8 mei in Nijmegen. Die lezing wordt dit jaar gegeven door Heino Falcke, verbonden aan de Radbouduniversiteit. Tweemaal diezelfde naam, dat maakte me nieuwsgierig.

Heino Falcke is astrofysicus en christen. Geloof en wetenschap lijken volgens hem op elkaar: beide zoeken naar de grond van alles. Voor hem is God liefde, onbegrensde liefde, het begin en het einde, Schepper en Voltooier. Het geloof is voor hem een houvast, de grond waarop hij staat. De verbinding tussen geloof en wetenschap zit ‘m ook in de verwondering. Verwondering over het immense heelal, over zwarte gaten, over God en over mensen. In het onmetelijke heelal zijn wij nietig, op aarde en onder elkaar zijn we kwetsbaar.

In de afgelopen anderhalve maand heb ik me ook weleens zo gevoeld: klein en kwetsbaar. Daar stond tot mijn grote vreugde iets anders tegenover: verbondenheid. Mijn beide collega’s hebben taken overgenomen als dat nodig was. Vanuit het provincialaat hoorde ik dagelijks wat er speelde. En van velen ontving ik kaarten met lieve, bemoedigende woorden en prachtige bloemen en andere cadeaus, zeker toen ik ook nog jarig was. Daarom wil ik graag mijn dank aan u allen uitspreken én de hoop dat we nog lang in verwondering verbonden mogen blijven.

Zr. Marie-Thérèse

Voor het voorstel van zr. Tarcies Lippus aan het Overlegorgaan, om namens alle zusters een blijk van medeleven en steun aan de paus te sturen, kreeg zij direct alle handen op elkaar. Het Provinciaal bestuur heeft vorige maand onderstaande brief – in het Italiaans vertaald – aan paus Franciscus gestuurd:

Dierbare Heilige Vader, 

Onze groep Nederlandse Zusters van Liefde van Onze Lieve Vrouw Moeder van Barmhartigheid bestaat dit jaar 188 jaar. Ons aantal is afgenomen tot 140 en we zijn intussen allemaal op hoge leeftijd. Onze wereld heeft alle barmhartigheid nodig die er is, en wij hebben ons daar ons leven lang voor ingezet. Nog altijd doen we wat we kunnen, bijvoorbeeld door vluchtelingen welkom te heten, Moeder Aarde te beschermen en elkaar nabij te zijn.

Zuster Celine, een van de leden van het Provinciaal Bestuur, beschrijft wat loslaten voor haar betekent en wat het brengt.  

Ieder leven staat in het teken van loslaten. Dat begint al direct na de geboorte en gaat door totdat we het leven zelf loslaten, of het leven ons. In de tussentijd is loslaten ook steeds aan de orde. Dat het zo’n levensthema is, betekent niet dat het eenvoudig is. Integendeel: loslaten is moeilijk – of liever gezegd – het kost ons moeite. Dat is zo op persoonlijk vlak als het bijvoorbeeld gaat om het verlies van leeftijdsgenoten en verlies van gezondheid. Ook gaat het op voor ons religieuze leven. Als zusters hebben we heel wat moeten loslaten. We hadden misschien andere verwachtingen over gemeenschap, over bidden, over ons samenzijn als Zusters van Liefde. Wellicht hadden we gedachten over God en geloof die we hebben moeten herzien, waarin we iets hebben moeten loslaten.

Loslaten maakt vrij

We associëren loslaten vaak met die eerste emotie van ‘niet fijn of zelfs pijn’. Ook het ‘moeten’ in het loslaten kan pijnlijk zijn. We lijden aan de gedachte dat het leven ons dwingt om los te laten. Dat het zich als het ware buiten onszelf afspeelt. Toch kan loslaten ook veel moois brengen. Denk daarbij aan vrijheid, zelfstandigheid en regie over ons eigen leven. En aan de waarde en betekenis van overgave. In de overgave komt een nieuwe weg open te liggen, van liefde, ontspanning en verbondenheid. Loslaten kan dan bevrijdend werken: je laat de spanning in je lichaam en geest los. Je maakt je vrij.

Vrijheid en moed

In de loop der jaren heb ik van medezusters uitspraken gehoord die me op het spoor zetten van loslaten en overgave. Meer dan eens heeft dat grote indruk op me gemaakt. Ik noem er een paar: ‘Het is goed zo’, ‘Ik accepteer het’, ‘Het is zoals het is en ik kan er vrede mee hebben’, ‘Ik stop de weerstand in mijn hoofd en accepteer de werkelijkheid’, ‘Ik erken dat ik hier geen invloed meer op heb’.

Ieder van ons komt op een punt in haar leven waarop we iets of iemand los moeten laten. Omdat het leven zelf dit vraagt of omdat we anders niet verder kunnen gaan. Loslaten is voor mij een leerschool geworden om niet te blijven hangen in het verleden en om positief de toekomst tegemoet te kunnen zien. Loslaten is voor mij meebewegen met wat het leven van je vraagt en daarop durven te vertrouwen. Vanuit deze gedachten wens ik u de vrijheid en de moed toe om los te laten.

In deze eerste maand van het nieuwe jaar, schrijft zuster Mariëtte Kinker – een van de Provinciaal Bestuursleden – het blog. Met de hoopvolle woorden “dat we voor elkaar een zegen zijn” en een inspirerende tekst over hoe waardevol vriendschap is. 

 

2020 – een gloednieuw jaar voor ons allen. Ieder mens beleeft die overgang van het oude naar het nieuwe jaar op haar eigen manier, afhankelijk van wat het afgelopen jaar je  heeft gebracht. Woorden als vreugde, verdriet, dankbaarheid, angst, verbondenheid, onzekerheid en medeleven zijn vast wel woorden, die we allemaal herkennen. Voor ons allen was 2019 een jaar met veel onzekerheid en onrust door de vele verhuizingen en de  overlast van de bouwwerkzaamheden. Maar het was ook een bijzonder jaar, waarin na een lange voorbereiding de nieuwe gebouwen in gebruik zijn genomen en zijn gezegend door Pastor Theo Te Wierick. Mede namens Zr. Marie-Thérèse en Zr. Celine wens ik u allen een gezegend, liefdevol en kleurrijk  2020 toe. Tijdens de Nieuwjaarsbijeenkomst in de tuinkamer op 6 januari  sprak ik ook deze wens uit met deze toevoeging: “Mogen we dit nieuwe jaar voor elkaar een zegen zijn, bij alles wat we te doen hebben en alles wat we gaan meemaken.” Natuurlijk gaan we weer van alles beleven in ons persoonlijk leven en in onze gemeenschap.  De komende weken zullen we er getuigen van zijn dat onze vertrouwde entree met receptie en de hele centrumbouw worden afgebroken. We zullen het horen en we zullen het zien met een gevoel van weemoed, pijn en misschien wel een traan. Ons zo vertrouwde gebouw is verdwenen.  Dat gaan we samen meemaken in het begin van dit nieuwe jaar. Ook dan kunnen we voor elkaar een zegen zijn. En dit jaar is ook ons Provinciaal Kapitteljaar, een Congregationeel  gebeuren, dat we samen gaan voorbereiden. Laten we er samen een hoopvol, waardevol en sprankelend jaar van maken.

zuster Mariëtte Kinker

Een tekst ter illustratie:

Hoe waardevol de vrienden, vriendinnen en medezusters, die je trouw blijven.

Hoe waardevol de mensen met wie je stil kunt zijn.

Hoe waardevol de naasten, de medewerkers op wie je kan bouwen.

Ze bewaren je, ze houden je overeind ze houden je gaande.

Hoe waardevol de steun uit soms onverwachte hoek.

Als zoveel wankelt, als zoveel onzeker is, als zoveel je vermoeit.

Hoe waardevol de mensen die doen wat ze zeggen.

Ze behoeden je als je de weg gaat die gegaan moet worden.